Marian Haring, transferverpleegkundige Dijklanderziekenhuis. "Ik heb als transferverpleegkundige al twee jaar met een zorginfarct te maken."

In deze aflevering kun je luisteren naar het gesprek dat ik met Marian Haring had over haar werk als transferverpleegkundige. Niet iedereen is zich bewust van het werk van een transferverpleegkundige. Zij staan voor de enorme uitdaging om nazorg te regisseren voor patiënten die met ontslag gaan na een verblijf in het ziekenhuis. Dit vraagt heel veel kennis van wet, regelgeving en medisch beleid. Het vele wisselen van arts-assistenten maakt het lastig om een bepaalde structuur door te voeren. Iedere keer weer moeten ze uitleggen wat ze nodig hebben aan afspraken om iemand met ontslag te laten gaan. Dit is slechts één van de uitdagingen. Wat doe je met een buitenlandse patiënt die geen asiel heeft aangevraagd maar onverzekerd is? Hoe ga je om met een dementerende patiënt die de familie weigert op te halen omdat het thuis niet meer gaat? Wat te doen met een psychiatrische patiënt die dakloos is maar moet herstellen van een heup operatie. 

Bovenstaande problemen zijn misschien geen dagelijkse kost. Maar ook de reguliere nazorg wordt steeds schaarser. De thuiszorgorganisaties kampen met personeelsgebrek. Het is niet meer vanzelfsprekend dat de organisatie in de eigen buurt nazorg kan verlenen. Veel organisaties werken met wachtlijsten. Die wachtlijsten betreft niet alleen de dagelijkse verzorging. De terminale thuiszorg komt óók in het gedrang. Dat doet heel veel met de zorgverleners die de zorg niet kunnen aannemen. "Met een verstikte stem zei de verpleegkundige dat ze die zorg de eerstkomende dagen niet kon bieden. Ik hoorde aan haar stem dat het aan haar hart ging, maar ze kon niet anders."

Marian ervaart al twee jaar wat een zorginfarct betekent. Héél veel bellen en leuren met een patiënt, soms zonder resultaat. En dan staan we nog maar aan het begin van de vergrijzing...