Positief rent ze door het leven, Andrea Deelstra

Druk, druk, druk, stil zitten was geen optie voor kleine Andrea. Tot ik op een zondagochtend toch zo ineens tweeënhalfuur op de stoel voor de TV zit. Volledig gebiologeerd door die hardlopers. Het was een grote stadsmarathon, welke weet ik niet meer. Toen de toppers gefinisht waren zei ik tegen mijn ouders: “dat ga ik later ook doen en dan net zo snel als zij, anders hoor je er niet bij” Dat was de aanleiding om op atletiek te gaan. Dat kon er nog wel bij in die drukke sportagenda van mij, zwemmen, schaatsen, turnen, rondje skeeleren, rondje wielrennen, meedoen bij opendagen van andere sportverenigingen (vooral als daar wedstrijden aangekoppeld waren).

Toen realiseerde ik mij nog niet dat je om het niveau te halen dat ik voor ogen had full-time atleet moest zijn.

In mijn middelbare school periode sportte ik nog altijd heel allround en deed ook mijn eerste hardloopwedstrijden. Vaak viel dit op dezelfde dag als een zwemwedstrijd en was ik op diezelfde dag ook nog een paar uur aan het werk in de slagerij bij ons in het dorp. Mijn dag was pas geslaagd als ik gewonnen had en / of pr’s had gehaald.

Ik kon goed leren en mijn leraren hadden mij graag een niveautje hoger gezien op de middelbare school, maar ik vond de HAVO genoeg, want dan kon ik sneller naar de ALO. Een andere droom van mij was de gymlessen op school leuker maken en ja, dan moet je zelf maar gymleraar worden. Of niet dan?

Op de ALO had ik het reuze naar mijn zin! Het was ook de periode dat ik voor het eerst een internationaal toernooi mocht doen, het EK-cross. Er zat nog altijd niet heel veel regelmaat in mijn trainingen, maar de ALO en dat eerste toernooi deden mij nadenken over mijn hardlooptoekomst. A

In mijn afstudeerjaar nam ik contact op met Bram Wassenaar en vroeg hem of hij mij wilde gaan trainen. Samen met mijn toenmalige trainer Pieter Vos ging ik bij Bram op gesprek. Bram vroeg wat ik wilde en wat mij dreef, ik zei: “ik wil marathons lopen” Ik was 21 en had wel veel sportjaren in mijn lijf, maar nog heel weinig specifieke looptraining. En Bram zei: “wacht daar maar mee tot je 27 / 28 bent”

En zo gebeurde het. In 2012, op mij  27ste debuteerde ik in Eindhoven met een 2u34. En toen ging mijn onder de 2u30 droom en lopen op de Olympische Spelen nog meer leven. Als ik dit al kon met deze training, …

In 2014 mocht ik voor het eerst een marathon lopen op een toernooi, het EK in Zurich. Ondanks dat ik een fikse blessure opliep tijdens de marathon finishte ik in een PR op een 13e plaats (beste Nederlandse)

In 2015 kwamen een paar dromen tegelijk uit. Onder de 2u30 (2u26) top 8 in een Major marathon (5e Berlijn) en de Olympische limiet!

2016 de Spelen van Rio!!! Een heatstroke en heel veel andere leerzame momenten maakten mij nog gretiger om mij optimaal voor te bereiden op de Spelen van Tokyo2020. Het traject naar Tokyo was wellicht de meest leerzame reis ooit. Met uitstappen op het EK. Een blessure die maakte dat ik een wederom (2014 ook al) opnieuw moest leren staan, wandelen en hardlopen! De stadsmarathon van Tokyo in Coronatijd, de marathon van Londen (2017) waar ik hooikoorts klachten kreeg. De specifieke warmte trainingen voor Tokyo, de quarantaine periode tijdens de Coronapandemie, enzovoort. Een bewogen olympiade, van vijf i.p.v. vier jaar.

2021 de uitgestelde Spelen van Tokyo2020 waar ik kwam voor een top 10 klassering. Wat zeker mogelijk was geweest, ware het niet dat ik veel moest wandelen en stilstaan wegens een opspelende oude blessure. Frustratie, want waarom NU?! Gelukkig, omdat ik de stopknop vond voor ik mijzelf weer het ziekenhuis inliep. Dat was het mij niet waard als ik ook geen top tien kon lopen. Gemotiveerd, voor 2024. Nog nooit was ik in zo’n goed